تکرار مکرر مکر

صبح اولین روز کاری سال 92 است و من روی صندلی بانک رفاه نشسته ام و تکه کاغذی که رویش عدد 108 نوشته شده در دست گرفته ام . صدای ضبط شده ای که شماره ها را می خواند عدد 92 را به باجه 4 فرا می خواند  و این بدان معناست که 16 نفر جلوتر از من توی صف هستند .

اکثر قریب به اتفاق مشتری ها ، مردان و زنان مسنی هستند که احتمالا برای گرفتن مستمری بازنشتگی آمده اند .

پیرمردی جلوی باجه می ایستد و ملتمسانه به کارمند بانک چیزی می گوید .

درست حرفهایشان را نمی شنوم . گویا کارت عابر بانک پیرمرد به مشکل برخورده و از طرف بانک باید رمز جدید برایش بفرستند . کارمند جوان کت و شلوار پوشیده ،مودبانه می گوید : پدر جان ! چند روز دیگه تشریف بیارید ایشالا رمز رو بعد از تعطیلات می فرستن ...

پیرمرد در حالیکه به زمین و زمان بد و بیراه می گوید از بانک خارج می شود و زیر لب می گوید : بعد تعطیلات به چه دردم میخوره ؟ الان لازمش دارم .

نمی دانم مبلغ مستمری یک بازنشسته در ماه چقدر است و نمی توانم تصور کنم یک بازنشسته بدون دریافت همین حقوق و عیدی بخور و نمیر چطور می تواند خرج و برج عیدش را تامین کند؟

صدای اسمس گوشی بلند می شود :

ستاد هواداران .... سه ماه پیش از شروع زمان رسمی تبلیغات انتخابات ، ضمن تبریک سال جدید

فرموده اند : اندکی صبر ، سحر نزدیک است !

و من با گوشهای دراز و مخملی ، دور شدن پیرمرد را از پشت شیشه بانک تماشا می کنم ...