خیلی خوشحالم رفیق

حالا که دارم فکر می کنم انگار یکسال از آن مسافرت یکروزه عید می گذرد  

طرفهای ظهر توی اتوبان قم ٬ بعد از فرودگاه امام  

با مهربان وایساده بودیم منتظر ٬ کنار ماشین آتش نشانی   

یکهو تاکسی سبز رنگ شهریار از دورها خرامان خرامان پیدایش شد ... 

- 

 

همانجا کنار اتوبان دیده بوسی عید کردیم و چای و شیرینی خوردیم  

بعد هم رفتیم قم ٬ منزل مهدی عزیز

یادش به خیر ... 

بعد از ناهار رفتیم طبقه بالا که یک چرت بخوابیم 

یکساعتی حرف زدیم محسن  

یادته ؟ 

وقتی گفتی که امسال می خواهی از اینکار بیایی بیرون و بروی سراغ یک کار جدید 

دلم لرزید 

یاد چند ماه بیکاری خودم افتادم  

راستش خیلی نگران بودم 

اما فکر نمی کردم به این زودی ها قاط بزنی و با لگد بروی توی پروژکتورها 

آنروز که صدایت را از پشت تلفن شنیدم همراه با بوق ماشین ها   

شاید باور نکنی 

اما مثل همان روز اولی که وبلاگت را بستی غصه خوردم 

با خودم می گفتم این رفیق گامبالوی من که حس و حال دنده عوض کردن توی ترافیک این شهر لامصب را ندارد 

با خودم می گفتم یک هفته می رود مسافر کشی و خسته می شود 

بعد کم کم صبح ها بیدار نمی شود و شبها هم می نشیند به ضیافت گندم  

بعد هم دوباره چار تا غزل جگر درآر از اشباح و اجنه می سراید 

و می رود توی لاک تنهایی و غم و غصه

و چقدر خوشحال شدم از اینکه به یک هفته نکشید بیکار ماندنت  

آنروزی که گفتی از شنبه می روی سر کار جدید انگار دنیا را داده باشند به من 

باور کن محسن ... 

نمی دانی چقدر خوشحالم که دیگر روزها توی آن اتاق با دیوار های کرم رنگ و دلگیر  نیستی

آن کار فرساینده و آدم خرد کن که هیچ دلخوشی نداشت را ول کرده ای 

و حالا جایی هستی که نمی فهمی ساعت ها چطور می آیند و می روند 

نمی دانی چقدر خوشحالم از اینکه دیگر جمعه ها غروب دلت نمی گیرد  

و شنبه ها صبح با زجر بیدار نمی شوی ...  

امشب که این پست را خواندم  یک دنیا شاد شدم  

بعد از رفتن شیرزاد هیچ خبری اینقدر خوشحالم نکرده بود

آمدم کامنت بگذارم اما دیدم کفایت نمی کند یک کامنت تمام خوشحالی امشبم را  

این شد که این شد ... 

و حالا خوشحالم 

خوشحالم که هستی و دارمت 

خوشحالم که می نویسی و می خونمت

خوشحالم که آخر این هفته دوباره همراهت می روم سفر 

و خوشحالم که خوشحالی رفیق ... 

پی نوشت : 

تولدت مبارک پوریا 

تولدت مبارک وروجک