یک قدم تا شفا

دخترک تی شرت نارنجی تنش بود 

شاید ۱۷ ساله بود 

این را از صورتش می شد فهمید 

اما دست و پاهایش کوچک بود و کج و ماوج  

مثل یک جوجه مچاله شده بود توی خودش 

مثل بچه های پنج - شش ساله می ماند

نشسته بود روی دوش بابایش 

جمعیت داشتند خودشان را می کشتند که دستشان برسد به ضریح 

پیرمرد داشت بین فشار آدمها له می شد 

عرق از سر و صورتش می ریخت 

داشت زور می زد خودش را برساند جلو و دخترک را به ضریح برساند 

دختر لبخند می زد 

لبخندی شاید از روی خجالت  

پیرمرد جمعیت را کنار زد  

و خودش را رساند به یک عرب دشداشه پوش که از ضریح آویزان شده بود  

به دختر می گفت دستت را به ضریح بزن 

جمعیت پیرمرد را هل می دادند

دخترک معلول نارنجی پوش تا ضریح اندازه یک دست فاصله داشت 

با زور و زحمت دستش را که می لرزید به سمت ضریح بلند کرد 

اما دستش به ضریح نمی رسید 

اینجا بود که اشکم درآمد  

هرکار کرد نتوانست ضریح را بگیرد . 

پیرمرد با یک هل محکم از ضریح دور شد 

و دخترک نارنجی پوش همچنان لبخند می زد ...