سه تصویر از فرط له له و گرما زدگی ...

تابستان امسال خیلی گرم و لعنتی شده است 

روزی چند بار هم خودت را زیر آب یخ غسل بدهی  

باز هم چشم به هم بزنی تنت می شود خیس عرق 

خسته شده ام راستش را بخواهید  

خسته شده ام و دلتنگ سرمای پاییز و زمستان 

دلتنگ اینکه صبح که از رختخواب بیرون می آیی روی زمین سفید باشد 

دلتنگ اینکه بخاری با شعله های آبی بسوزد و صورت خیست را روی گرمایش خشک کنی 

دلتنگ اینکه زیپ کاپشنت را تا قران آخر بالا بکشی  

و از در خانه که بیرون می زنی تنت بلرزد از سوز سرما ... 

امروز چند تا صحنه دیدم که حیف بود توی قاب کلمات تصویر نشوند  

پس به شیوه محسن باقرلو این پست را شماره دار می نویسم : 

---

تصویر اول : زن سانتی مانتال بداهه گو ...  

پشت چراغ قرمز ایستاده ام  

و یک خانوم سانتی مانتال با هفت رقم سرخاب سفیداب  

پشت فرمان ماشین بغلی نشته است . 

جلوی ماشین یک آقای موتور سوار با یک عینک دودی خفن دارد با موتورش گاز گاز می کند 

مردد است که بگازد و برود یا بماند تا چراغ سبز شود . 

چار ترکه نشسته اند بر تارک موتور بینوا  

یک پسر بچه پنج - شش ساله جلوی آقا عینک دودی خفنه نشسته 

و دو تا خانوم یکی مسن و یکی جوان پشتش 

برمی گردد و چیزی از من می پرسد   

به برکت بذل و بخشش ابومسلم اراکی باک بنزینمان پر است و کولر گرفته ایم سرخوش 

شیشه بالاست و صدایش را نمی شنوم . 

شیشه را می دهم پایین ... 

آقا این چارراه دوربین داره ؟ 

تا می آیم جواب بدهم  

خانم سانتی مانتال پشت ماشین بغلی فی البداهه می گوید : 

دوربین نداره ولی خطر داره ... 

چراغ سبز می شود  

چار تارک موتور غش غش می خندند از جواب زن  

زن کیف می کند از بداهه گویی خودش 

و من خوشحالم که تصویر اول پست امشبم را پیدا کرده ام . 

کات ...  

---

 تصویر دوم : کاش زنده باشم و عروس شدنت را ببینم عروسک موطلایی ...  

توی پیاده روهای شلوغ شهریار دارم راه می روم  

تا یک عابر بانک سالم که به آدم پول می دهد پیدا کنم 

یک دختر بچه با موهای طلایی دارد جلویم راه می رود   

دست مامانش را محکم گرفته و یک عروسک کوچولو را کج گرفته توی بغلش  

عروسک رویش به سمت من است و لبخند می زند 

با راه رفتن دختر کوچولوی موطلایی ٬ چشم های عروسک باز و بسته می شوند 

انگاری که به آدم چشمک بزنند 

یاد بازی بچگی هایم می افتم 

سعی می کنم چهره دخترک موطلایی را تجسم کنم 

مطمئنم که زیباست  

سرعتم را زیاد می کنم و از مادر و دختر سبقت می گیرم  

بر می گردم تا چهره اش را ببینم که خشکم می زند  

تمام صورت این آدم بی نقص است 

عینهو عروسک 

گونه ها و بینی و لب و دهان و ابروها و گیسوهای طلایی 

عینهو چایلد استارهای هالیوودی 

اما به جای دو تا چشم دو تا کاسه خالی از نگاه توی صورتش هست 

دو تا چشم بی سو و ترسناک 

رویم را بر می گردانم و آه می کشم . 

این عروسک چطور می خواهد بزرگ بشود ؟ 

چطور می خواهد درس بخواند ؟ 

چطور می خواهد شب عروسیش بین مهمانها برقصد با این دو چشم بسته ؟ 

برای شوهری که او هم احتمالا چشمهایش نگاه ندارد 

این همه زیبایی چرا باید حیف شوند ؟ 

خدا کند این بچه ٬ شبها موقع خواب که عروسکش را بغل می کند  

عروسک توی گوشش بگوید که چه چیزهایی دیده توی طول روز 

بگوید که اصلا غصه نخور فرشته خانوم ناز 

بگوید خوش به حالت که چشمهایت بسته اند  

که خیلی چیزهای این دنیای کثیف را نمی بینی . 

کات ... 

---

تصویر سوم : تف به تکه کاغذی که دل پیرمردها را می شکند ...  

رسید پول را که از عابر بانک می گیرم  

همینکه می آیم اسکناس های تانخورده و خوشگل ده هزارتومنی را توی کیفم بگذارم 

پیرمرد جلوی رویم سبز می شود  

با لهجه غلیظ گیلکی می گوید : 

آقا ! میشه ببینی چقدر پول توی حسابم هست ؟ 

لابد سواد ندارد  

کارت را می گیرم و رمزش را می پرسم 

عابر بانک بی احساس چند ثانیه ای پردازش می کند و می گوید : 

نه هزار و سیصد و هفتاد و پنج ریال  

به پیرمرد می گویم : نهصد و سی و هفت تومن حاج آقا ! 

پیرمرد سرش را می اندازد پایین  

کارتش را می گیرد و زیر لب می گوید : نهصد و سی و هفت تومن ...  

پیرمرد دور می شود و من هنوز اسکناس های تا نخورده ده هزارتومنی را توی کیفم نگذاشته ام  

عکس امام روی اسکناس دارد با اخم نگاهم می کند  

نمی دانم کداممان بیشتر شرمنده شدیم 

من ؟ پیرمرد ؟ یا امام ؟ 

خدا کند پیرمرد اسکناس های مرا ندیده باشد 

خدا کند این نهصد و سی و هفت تومن  

همه پول یک کارمند بازنشسته اجاره نشین تا سر برج نباشد  

خدا کند ... 

کات ...