نمیشه غصه ما رو ...

سلام 

قاعدتا آدمی که از سفر بر می گردد 

و ساعت ۳.۳۲ دقیقه صبح یک عید شروع می کند به نوشتن یک پست 

باید از سفر بنویسد 

باید چند تا عکس ناب بگذارد و دلتان را آب بیندازد که کجاها رفته  

و چه خوراکی ها که نخورده و چه قشنگی ها که ندیده و چه خوشی ها که نکرده ... 

اما من 

من دیوانه داغون امشب 

می خواهم هذیان بگویم 

می خواهم از درد توی دلم بنویسم 

اگر دلتان می رنجد و خاطرتان مکدر می شود  

ادامه مطلب را نخوانید 

اگر نمی نوشتم می ترکیدم ... 

نمی دانم چه حکمتی در کار خداست که تا دنیا می آید روی خوشش را به تو نشان بدهد 

چنان می گذارد توی کاسه ات که هر چه خوشی کرده ای از دماغت بیرون بیاید 

سفر گیلان خوب بود 

خوش گذشت حسابی 

گرم بود 

دم داشت 

اما خوش گذشت 

دریا رفتیم و دلمان باز شد 

سبزی و خرمی دیدیم و روانمان شاد شد 

به خانه که رسیدیم  

شهر جشن گرفته بود 

همه جا چراغانی 

همه جا زلم زیمبو 

شیرینی شربت و دود اسفند و چشمک زرورقهای پرپری زینتی و نور بازی آسمان 

همه شاد 

همه خندان 

همه خوش 

اما .... 

مادربزرگم دو روز است که بستری شده توی بیمارستان 

به من نگفتند که سفرم زودتر زهر نشود 

خواهرهایم هر دو دیروز رفته بودند بیمارستان و خداحافظی هایشان را کرده بودند  

من هم باید صبح می رفتم برای ملاقاتش 

مادرم که بیرون اتاق بیمارستان بود پشت تلفن گفت 

قلبش ایستاده و دکترها دارند به او شوک می دهند 

قلبم داشت می ایستاد 

چطور این عزیز را برای بار آخر ندیده بسپاریم به سردی گور ؟ 

دلم پر پر می زد برای یکبار دیگر دیدنش 

آرام نمی شدم اگر نمی دیدمش 

از ساعت ۹:۳۰ شب جلوی اتاقش جمع شده بودیم   

تنش را پاره پاره کرده بودند و به جای رگ برایش شلنگ کاشتند 

مادربزرگم در تمام عمرش بیمارستان نرفته بود 

و حالا هم ترس داشت هم مثل یک قربانی زبان بسته ترسیده بود از دکترها 

قلبش مریض است و کلیه ها از کار افتاده اند 

با این سن و سال باید دیالیز بشود 

یکروز در میان 

ساعت ۱:۳۰ شب  

با هزار بدبختی رسیدم بالای سرش 

چشمهایش بسته بود 

صدا می زدم ناله جواب می داد 

درد داشت 

نمی گذاشت پرستارها سرم و دارو به او بدهند 

دلش می خواست برگردد خانه اش 

درد داشت 

می ترسید 

ناله می کرد 

مادربزرگم را لخت و عور گذاشته بودند زیر یک ملافه سفید 

و من تختش را هل دادم و گریه کردم 

صدایش می کردم 

مادر جان ! 

منم ... 

نوه بی معرفتت 

همانی که هفته ای یکبار حال تمام بلاگستان را تلفنی می پرسد و مدتهاست به تو زنگ نزده 

همانی که روزی ۷۰ کیلومتر از خانه تا کار می رود 

همانی که توی همین یک ماه گذشته  

مشهد و بیرجند و کرمان و شیراز و بوشهر و عسلویه و رشت و اراک و قم را دور زده و چرخیده اما از عید تا به حال به تو که ور گوشش نشسته ای سر نزده 

همانی که وقتی از مشهد  به تو زنگ زد و تو با درد گفتی یا امام رضا منو راحت کن 

اشک توی چشمهایش جمع شد و از کنار حرم برایت سوغاتی خرید ولی ماتحت فراخش را تکان نداد که بیاورد پیشت و بدهد به دستت  

منم مادربزرگ ... صدامو می شنوی ؟

حالا اگر تمام سال هم بیایم دم آن خانه قدیمی  

توی جوبهای لجن گرفته اش کله ملق بزنم و توی خاک هایش خر غلت کنم

افاقه می کند ؟   

توی راه برگشت 

خاطره ها آمدند سراغم 

از کودکی و خانه ای که آنجا به دنیا آمدم 

از باغ طالقان و ناشتایی های بی نظیر مادر بزرگ 

از عید ها و آجیل ها و عیدی ها 

از تنگ ماهی قرمز  

از دوران دانشجویی و شبهایی که یواشکی پول می گذاشت توی جیبم 

از لالایی هایش 

از عزیز و نگار خواندنش 

از کادویی که برای عروسیم خریده بود 

از گریه کردنش برای چار تا برادر که پشت سر هم توی یکسال مردند   

همه اینها را می نویسم 

تک تک این خاطره ها را دقیق و مو به مو خواهم نوشت

اما ساعت ۴:۲۳ دقیقه صبح برای گریه کمی دیروقت است  

نمی خواهم عید شما هم مثل عید ما بشود 

برای مادر بزرگم دعا کنید 

که درد نکشد ... 

 نمیشه غصه مارو یه لحظه تنها بذاره

پی نوشت : 

 تولدت مبارک ابله خاتون