زندگی بدون عشق چاره ندارد

گوشی هی زنگ می خورد و هی خاموشش می کرد  

پنج دقیقه ای می شد که چشمهایش باز بودند اما بیدار نشده بود 

یعنی بلند نشده بود که برود و آبی به سر و صورتش بزند و لباس بپوشد و برود سر کار 

داشت به زنی که کنارش خوابیده بود نگاه می کرد 

زنی که عین تخت و خانه و گوشی و کار برایش شده بود یک شی عادی و پر از تکرار 

مدت ها بود که اینطوری شده بود 

هیچ چیزی انگار مثل قبل نبود 

هیچ چیزی به او لذت نمی بخشید 

هیچ اتفاقی خیلی خوشحالش نمی کرد 

حتی غذاها مثل قبل خوشمزه نبودند  

بعضی ها می گفتند زندگیش خالی شده و یک بچه کوچولو می تواند این خالی را پر کند  

اما خودش می دانست که این خالی فقط با عشق پر می شود  

عشقی که هر کار کرد نتوانست با زنی که حالا کنارش خوابیده بود به آن برسد

درست است که یکروزی مثل یک آتش شعله کشیده بود 

اما نه از آن آتش هایی که مثل مشعل مدام بسوزد 

مثل یک چوب کبریت نمدار بود  

که تا آمد شعله ور بشود فقط یک مقدار دود و یک کم بو از آن مانده بود 

برایش مثل روز روشن بود که یکروز دچار آن عشق اساطیری خواهد شد 

از آنها که تا مغز و استخوان می سوزانند 

از آنها که با یک نگاه می آیند و با هزار دعا نمیروند 

از آنها که درد دارد ... درد خوب ...  

. 

. 

.

شما اگر می خواستید این قصه را تمام کنید چه کار می کردید ؟ 

یک خانم خوشگل می گذاشتید پیش پای مرد قصه ما تا دچار بشود ؟ 

یا اینکه می گفتید خدا رو در نظر بگیرد و از وسوسه های شیطان بپرهیزد و دست زنش را بگیرد و در کانون گرم خانواده به تولید مثل بپردازد ؟ 

یا شاید هم انقدر خسته اش می کردید از این زندگی تکراری که یکروز برود بایستد روی یک  

پشت بام و خودش را رها کند ؟  

من باشم این قصه را اصلا شروعش نمی کنم و به جایش یک پست خنده دار می نویسم

اینطوری بهتر است ...