آن خط سوم منم ...

 

ده سال پیش یکروز عصر که داشتیم با کورش تمدن بستنی می خوردیم به سرم زد که یک الفبای رمزی مخصوص خودمان دو تا اختراع کنیم .  

قضیه از این قرار بود که نرگس خواهر فضولم با خواهر کورش دست به یکی کرده بودند و دفترهای خاطراتمان را می خواندند .  

من و مهربان تازه با هم دوست شده بودیم و کورش و هلیا هم همینطور... 

من و مهربان دو تا سر رسید داشتیم که تویش برای هم چیز می نوشتیم و وقتی بعد از چند وقت همدیگر را می دیدیم سر رسیدهایمان را عوض می کردیم . کورش و هلیا هم همینطور ... 

من دانشجوی سمنان بودم ٬هلیا دانشجوی رشت و کورش هم  بروجرد سرباز بود . 

این الفبا تشکیل شده بود از یک سری اشکال ساده و قرار دادی که فهمشان برای ما چهار نفر آسان بود ولی غریبه ها خودشان را پاره هم می کردند نمی فهمیدند .  

بنابراین با خیال راحت می شد نامه ها و سر رسید ها را گذاشت جلوی چشم دیگران

چه نامه هایی که برای هم نمی نوشتیم آن سالها 

چه رازهای مگویی را آسوده خاطر روی کاغذ می آوردیم و خیالمان راحت بود که هیچکس کشفشان نمی کند .  

امروز داشتم فکر می کردم به آن الفبای من درآوردی 

حرفهایش زیاد به یادم نمانده بود جز همین چند تایی که می بینید . 

چه خوب بود می شد توی بلاگستان هم یک الفبای رمزی داشت که با خیال راحت با آن بنویسی و هیچ غریبه ای از آن سر درنیاورد ... 

+ عنوان تقریبا بی ربط این پست اشاره ایست به جمله ای مشهور از شمس تبریزی : 

آن خطاط سه گونه خط نوشتی :  

یکی او خواندی، لا غیر ....  

یکی را هم او خواندی هم غیر او ... 

یکی نه او خواندی نه غیر او ... 

آن خط سوم منم که سخن گویم ...  

نه من دانم ، نه غیر من ...