شاید که چو وابینی ٬ خیر تو در آن باشد

حدودا ۱۰ سال پیش کورش تمدن اینا یک مستاجری داشتند که کرمانشاهی بود 

کامیون داشت و بار می برد این ور و آن ور 

دو تا پسر داشت که یکی از آنها می آمد با ما فوتبال بازی می کرد ... 

مرد آرام و مهربانی بود  تقریبا ۵۰ ساله 

بیشتر روزهای هفته خانه نبود   

وقتی کامیونش را جلوی در می دیدیم می فهمیدیم که برگشته است .  

یک شب آقای کرمانشاهی معده اش درد گرفت 

نبات داغ خورد ولی خوب نشد 

عرق نعناع هم افاقه نکرد 

بابای کورش او را سوار کرد و تا درمانگاه رساند . 

صبح دم در خانه آنها پارچه سیاه زده بودند 

آن شب آقای کرمانشاهی سکته قلبی کرده و مرده بود . 

چند ماه بعد خانواده اش اسبابشان را جمع کردند و برگشتند کرمانشاه و دیگر خبری از آنها نشنیدیم ... 

همان سال آقای همسایه دیوار به دیوار ما که تبریزی بودند و مثل پدرم معلم بود  

نصف شب قلبش تیر کشید 

دیر وقت بود که در خانه ما را زدند و مضطرب کمک خواستند  

آقای تبریزی دچار حمله قلبی شده بود 

بابا او را تا بیمارستان رساند  

دکتر به آقای تبریزی گفت که باید سیگار و چای را ترک کند و گرنه کارش تمام است  

آقای تبریزی هم از آن به بعد به چای و سیگار لب نزد  

هنوز هم خانه آنها همانجاست  

هنوز هم با پسرهایش دوستیم ... 

روزی که خداوند تقدیر ما آدمها را می نوشت ٬ نحوه مرگ و زندگی ما را مقدر کرد 

ما که از کارش سر در نمی آوریم 

اما چیزی که مسلم است مرگ و زندگی آدمها فقط به خودشان مربوط نیست 

مستقیما روی زندگی اطرافیانشان تاثیر می گذارد .  

اگر آن شب جای آقای کرمانشاهی و آقای تبریزی عوض می شد ممکن بود زندگی خیلی آدمها تغییر کند . ممکن بود پسران آقای تبریزی که هر دو تحصیلکرده دانشگاه هستند حالا توی شهرستانشان کارگری ساده می شدند  

و پسران آقای کرمانشاهی هنوز مستاجر بابای کورش می ماندند 

درس می خواندند و زن می گرفتند و بچه داشتند . 

اگر آقای تبریزی آن شب مرده بود مطمئنا اردیبهشت امسال -روز معلم  

به خاطر قبولی دو نفر از شاگردانش با رتبه زیر ۱۰۰ در کنکور ٬ معلم نمونه نمی شد . 

شاید آقای کرمانشاهی اگر زنده می ماند سرپرست خانواده ای را با کامیونش زیر می گرفت و پسر آن مرد مجبور بود به جای پدرش برود سر کار و نمی توانست در کنکور رتبه زیر ۱۰۰ بیاورد