نفهمیدم

خانوم صدری خیلی در برابر علی مقاومت کرد اما علی انقدر اصرار کرد و اصرار کرد که مجبور شد .

ته دلش دوست داشت علی برود دختر سیما دختر خاله اش را بگیرد که اسمش چی بود ؟ یادم نیست . نیلو ؟ یا نیلوفر ؟ مهم نیست حالا دوست داشت همین دختره نیلوفر بشود عروس سومش چون قبلا سعید و رضا را زن داده بود آن هم توی فامیل . دوست داشت سومین عروسش هم از توی فامیل باشد . اینجوری جنسشان جور می شد حسابی و خونشان با غریبه قاطی نمی شد . اگر دعوا مرافعه ای می شد خب توی فامیل می ماند و غریبه ها خبر نمی شدند و وقت عزا و عروسی خودشان بودند و لاغیر ... 

اصلا ازدواج توی فامیل خیلی خوبیت های دیگر داشت که خانم صدری می دانست ولی علی  

نمی فهمید . آدم عاشق که چیز حالیش نمی شود . یک آن به خودت می آیی و می بینی دل لامصب رفته است . علی هم همین ریختی دلش رفت . دم در کارگاه نجاری داشت زاغ سیاه ملت راچوب می زد که عطیه را توی صف نانوایی لواشی دید و یک دل نه صد دل ٬ عاشق شد . 

علی بچه ساده ای بود و کمی گیج و گول ... داداشهایش سر به سرش می گذاشتند و بچه های محل سرکارش می گذاشتند . البته قدیم تر ها ... حالا که بزرگ شده بود و برای خودش اوستا کار نجاری بود . اما قیافه اش هنوز شیش می زد . چاق بود و گردنش انقدر کوتاه که انگار اصلا گردن ندارد . چشمهایش ورقلمبیده و دستهایش بیش از حد تپل بود . 

همه چیز سریع پیش رفت و علی هم از همان اول بسم الله به عطیه گفت که قصدش ازدواج است و انقدر زیر گوش خانم صدری خواند و خواند که راضی شد و قرار مدار خواستگاری را گذاشتند . 

برای خانواده خانم صدری خواستگاری هنوز همان رسم و رسوم قبلی را داشت . یعنی خانواده ها همانجا اولین بار هم  را می دیدند و اگر توافقی می شد  آنوقت می رفتند تحقیق و تفحص ... 

یعنی خواستگاری مراسم تشریفاتی نبود . ممکن بود همان وسط یکهو پاشوند و بروند بیرون و بگویند : دخترتون ارزونیتون ... 

بابای عطیه کارمند شهرداری بود . کارمند واقعی ها ! نه از این سوپورها که خودشان را کارمند جا بزنند . وضع خانه و زندگیشان هم بد نبود . ال سی دی داشتند و مبل استیل  

عروس های خانوم صدری از همان اول خواستگاری داشتند پچ پچ با هم حرف می زدند . سعید و رضا هم با بابای عطیه گپ می زدند و توی گذشته ها دنبال یک رفیق مشترک می گشتند که فلانی که فلان جا دکان دارد رفیق ماست و فلانی که فلان جا کار می کند فامیل ما ... 

خانم صدری و مادر عطیه هم مثل دو تا کابوی که روبروی هم ایستاده و قرار است هفت تیرشان را بکشند از اول مجلس داشتند هم را برانداز می کردند و لبخند های الکی تحویل هم می دادند . 

عطیه را تا آنروز هیچکدام ندیده بودند جز علی ...  

همین که عطیه با چادر سفید و سینی چای آمد تو یکهو خانم صدری انگار که فهمیده باشد حریف هفت تیرش فشنگ ندارد لبخند مرموزی زد و عروس هایش یکهو رفتند توی گوش هم به پچ پچ . 

بابای عطیه و پسرها هنوز مشغول بحث در مورد گرانی بودند و حواسشان نبود . 

مجلس به همین منوال تمام شد تا شب که علی ماشین را پارک کرد و آمد تو یکی از عروس ها که دختر خاله اش بود گفت : علی آقا ! این که چشمش چپ بود که ... 

علی جا خورد و پرسید : کی ؟ 

عطیه دیگه ... 

علی بنده خدا که تا آنروز نفهمیده بود حسابی خورد توی ذوقش ... نمی دانم شاید از روی سادگی و شاید از روی عاشقیت زیادی و شاید هم به خاطر خجالت . به هر حال نفهمیده بود عطیه چشمهایش چپ است . 

فردای آنروز وقتی عطیه داشت با اشتیاق درباره مراسم خواستگاری و نظر خانواده علی از او سوال می کرد علی زل زده بود توی چشمهایش و داشت با حسرت چشم های عطیه را نگاه  

می کرد و با خودش می گفت چرا نفهمیده بودم ؟