ماجرای من و رادیو نمایش

ماجرا از آنجا شروع شد که بعد از شماره دو رادیو جوگیریات دوستان انقدر از ما تعریف کردند و هندوانه زیر بغلمان گذاشتند که راستی راستی باورمان شد هنرمند هستیم . 

یکروز توی شرکت داشتیم با حاج کاظم حرف می زدیم که حاجی گفت بیا بریم رادیو تست صدا بدیم . ما هم که از خدا خواسته قبول کردیم .  

یک سرچی توی اینترنت کردیم تا رسیدیم به این سایت که باید یک نمونه صدا می فرستادی تا بعد از بررسی به شما اطلاع بدهند که اصلا مال این کار هستی یا نه ... 

دو سه روز بعد توی شرکت بودم که یک خانمی از رادیو نمایش زنگ زد . یعنی وقتی گفت از رادیو نمایش زنگ می زنم من نزدیک بود با سر بخورم به سقف ۴ متری شرکت . 

توضیح داد که دو هفته بعد تشریف بیاورید میدان ارگ ساختمان رادیو استودیو ۱۹برای تست صدا  

و خیلی تاکید کرد که حتما ساعت ۱۲ ظهر آنجا باشید . 

آقا جونم براتون بگه که این دو هفته دل توی دل ما نبود . یعنی خواب و خوراک نداشتیم . اصلا خودمان را توی رادیو تصور می کردیم . رئیس هرچی می گفت دایورت می کردیم که برو  بینیم بابا من نهایتا یکی دو هفته دیگه پیش شما کار می کنم .البته توی دلم اینها را می گفتم ... 

راستش آینده قشنگی برای خودمان تصور می کردیم . توی یک استودیوی مجلل بنشینیم و حرف بزنیم با یک عالمه مردم آنور رادیو . یعنی رویای تمام زندگی ام ...  

آقای علی حاج نوروزی صدا بردار خوش اخلاق رادیو نمایش

از این دو هفته هرچه بگویم کم گفته ام . روز تست با هزار امید و آرزو پاشدیم و رفتیم میدان ارگ 

تمام راه را توی مترو با این تصورات می گذراندیم که چند وقت دیگر توی این مترو که باشیم خلایق صف می بندند برای امضاء گرفتن از ما ... هرررررررررر 

راس ساعت ۱۲ توی ساختمان قدیمی رادیو روبروی استودیو ۱۹ نشسته بودم . کم کم باقی اعضاء هم رسیدند . دقیقا دو ساعت طول کشید تا ما وارد استودیو شدیم .من و پنج نفر دیگر  

یعنی آرام و قرار نداشتیم . قلبمان آمده بود توی دهنمان . خانمی که زنگ زده بود برای هماهنگی گفته بود که این تست سه مرحله دارد . مرحله اول یک معرفی یک دقیقه ای  

مرحله دوم یک نمایش دو دقیقه ای و مرحله سوم اطلاعات نمایشی  

وقتی که داوران وارد استودیو شدند هم هنوز دوزاری ما نیفتاده بود که قضیه از چه قرار است و چه کلاهی سرمان گذاشته اند . مجری که وارد شد انقدر معمولی بود که ما فکر کردیم او هم برای تست آمده است . همین یکخورده زد توی ذوقم . یعنی کار رادیو انقدرها هم که فکر می کنی باعث شهرت آدم نمی شود . یعنی انتظار بیخودی داری که فکر کنی وقتی گوینده رادیو بشوی توی خیابان مردم با انگشت نشانت بدهند . 

داوران مسابقه آقای فریدون محرابی و کیومرث مرادی  و خانم ندا هنگامی بودند .  

 

 

تازه اینجا بود که فهمیدیم قضیه از چه قرار است . تست صدا کشکی بیش نبود . این یک مسابقه رادیویی بود . همین و بس ... 

انقدر استرس و دلهره داشتم که صدایم در نمی آمد . همه چیز به سرعت انجام می شد .  

نه آمادگی نه چیزی ... اولش خیلی دلخور شدم اما بعد فهمیدم که این جزء ملزومات این حرفه است . کسی که می خواهد توی نمایش رادیویی ایفای نقش کند باید آمادگی تجربه این شرایط را داشته باشد . 

مرحله اول که تمام شد من و هم گروهم خانم تکتاز تونستیم بیشترین امتیاز رو بیاریم و بریم به فینال ولی مرحله فینال رقبای ما خیلی قدر بودند و شکست خوردیم . 

به هر حال باید بگم تجربه خیلی خوبی بود و دید خیلی خوبی نسبت به این شغل به من داد . 

و متوجه شدم که این شغل اونقدر ها که فکر می کردم ایده آل و محشر نیست 

اینکه اگر کسی بخواد وارد رادیو و تلوزیون بشه نباید منتظر معجزه باشه 

باید عاشق باشه  

باید خون جیگر بخوره  

باید سال های سال زحمت بکشه تا بشه یه آدم معمولی که ممکنه هیچکس نشناسدش 

ممکنه اموراتش به سختی بگذره . 

ولی خوشحالم از اینکه با خوندن پست دیشب همه دوستان فکر کردند که ما راستی راستی رادیویی شدیم . یعنی این توانایی رو در من دیدند  

خدا رو چه دیدید  شاید یکروزی جدی جدی رادیویی شدیم  

جا داره در آخر از خانم اسماعیل نژاد تهیه کننده زحمت کش سلام نمایش تشکر کنم : 

اول به این خاطر که باعث شدند دو هفته تمام بنده روی ابرهای تصور و خیال راه بروم و خودم را هنرمندی بزرگ و مشهور تصور کنم که قرار است برود تست رادیو بدهد ولی تمام این برنامه مسابقه ای بیش نبود .

دوم به خاطر اینکه از ساعت ۱۲ ظهر تا ۸ شب گشنه و تشنه ما را سرپا نگه داشتند طوریکه برگشتنی توی مترو نای حرف زدن و راه رفتن نداشتیم . 

و سوم به خاطر اینکه گفتند برنامه ما روز ۲۹ اسفند پخش می شود و ما را جلوی عالم و آدم و سر و همسر ضایع کردند ... 

مجددا هررررررررررررر