ساختمان اقاقیا - واحد شماره ۱ : آقا ابراهیم کلاته ای

آقا ابراهیم کلاته ای همانطور که از فامیلش پیداست از اهالی کلاته بود . آدمهایی که کمی اطلاعات جغرافیایی دارند وقتی اسمش را می شنیدند فکر می کردند که اهل کلات نادری خراسان است اما آقا ابراهیم خیلی اصرار داشت که بگوید اهل کلاته سادات بالاست که روستایی است در نزدیکی داورزن سبزوار و برخلاف تصور ٬ اصلا هم با داورزنی ها میانه خوبی نداشت . مثلا محمد داورزنی را که هم دوره خدمت سربازیش بود ٬ یک بار موقع قسمت کردن غذا چنان به باد کتک گرفت که یک ماه اضافه خدمت خورد . یا علی داورزنی که توی اداره کشاورزی رئیسش بود و انقدر با هم جدل کردند که از وزارتخانه وقت دستور آمد و آقا ابراهیم را دو سال فرستادند یزد و حتی همین اواخر این پسرک جوان که پشت پیشخوان بانک رفاه می نشست و حقوق ماه به ماه بازنشستگی آقا ابراهیم را می داد . وقتی فهمید داورزنی است چنان جنجالی به راه انداخت که رئیس بانک نزدیک بود پسر جوان را از کار بیکار کند . اینها همه و همه نشان از لجباز بودن آقا ابراهیم داشت و خب این خلق و خو برای یک پیرمرد هفتاد ساله زیاد عجیب نیست ولی وقتی یک عمر کار آدم یک لنگه پا ایستادن بر عقیده ای باشد که خودش هم دلیل و منطقش را نمی داند کمی عجیب است . بگذریم ... 

آقا ابراهیم اهل ورزش  نبود . چاق بود و پرخور و کم تحرک و عاشق کباب کوبیده بود . 

بعد آن هم یک چای پررنگ دشلمه و یک سیگار مشتی 

این عادت های غلط باعث شد خیلی زود هم تنگ نفس بگیرد و هم به خاطر چربی بالا و عدم تحرک سکته کند . این خیلی زود البته مال ۲۰ سال پیش است که آقا ابراهیم تازه پنجاه سالش شده بود . یک شب یکهو دست چپش تیر کشید و افتاد زمین  

تا محبوبه خانوم همسایه ها را خبر کرد و او را به بیمارستان رساندند ٬ سکته را زده بود . 

دکتر منعش کرد از خوردن چای و کشیدن سیگار . آقا ابراهیم هم که حسابی جان دوست و ترسو بود سیگار و چای را کنار گذاشت  و دیگر برنداشت . 

از دو سال قبل که محبوبه خانم به رحمت خدا رفته است . یکی از دغدغه های بزرگ بچه ها و آقا ابراهیم خوردن دارو هاست. بواسطه تنگی نفس و بیماری قلبی و البته کمی هم دیابت ٬ آقا ابراهیم بایستی بطور مداوم یک سری قرص و دارو و شربت مصرف کند . از آنجا که آقا ابراهیم آدم یک دنده و کله شقی است و نه حاضر است برود پیش بچه هایش زندگی کند و نه پرستاری را برای مواظبت قبول می کند بچه ها باید مدام زنگ بزنند به آقا ابراهیم و یادآوری کنند که قرصهایش را بخورد . اوایل آقا ابراهیم زیاد این قضیه را جدی نمی گرفت اما چند وقت که داروها را اشتباهی مصرف کرد و سر وقت نخورد حالش بد شد و وقتی دکتر لشکری که دکتر مخصوص خودش بود و از تمام عالم و آدم تنها به او اعتماد داشت گفت که باید قرص ها را سر وقت بخورد تازه متوجه جدی بودن قضیه شد . اصلا دکتر لشکری هر حرفی می زد ٬ آقا ابراهیم به مثابه وحی منزل نگاهش می کرد . این پیرمرد بد اخلاق و همیشه عصبانی وقتی که روبروی دکتر لشکری می نشست عین موش می شد . جوری به حرفها و دستورات دکتر لشکری گوش می داد که انگار دارد ترانه عاشقانه می شنود و جوری نگاهش می کرد که انگار یک قدیس دیده است .  

آقا ابراهیم وقتی تاکید دکتر را برای سر وقت خوردن دارو ها دید زودی رفت و یک ساعت جیبی  

زنگ دار خرید که سر وقت زنگ بزند و قرص هایش را بخورد . 

اما پروسه قرص خوردن به همین سادگی ها نبود . بواسطه کلکسیون درد و مرض هایی که گریبان آقا ابراهیم را گرفته بود حجم زیادی از داروهای مختلف بودند که بایستی در طول روز و در ساعت های مقرر مصرف می شد . تنظیم مصرف این قرص ها برای آقا ابراهیم کمی سخت بود . تا اینکه یکروزی حنانه نوه دختری اش آمد و یک الگوریتم پیچیده بر اساس ساعت مصرف داروها و شکل و قیافه آنها طراحی کرد . این جدول که اندازه یک کاغذ a4 بود برنامه هفتگی مصرف داروی آقا ابراهیم بود که آن را تا می زد و می گذاشت توی جیبش و هر وقت ساعت زنگ دار زنگ می زد از روی جدول می فهمید که مثلا روز سه شنبه 4 بعد از ظهر بایستی سه تا قرص سفید گرد بخورد با یک دانه گرد صورتی مکیدنی و یک قرص آبی  و یک کپسول طوسی - سبز و ساعت ۶ همانروز دو تا پاف از اسپری  بزند با یک دانه گرد صورتی مکیدنی و یک قرص آبی ریز و ساعت ۸ چی و ساعت ۱۲ دوباره چی  و الی آخر ... 

آقا ابراهیم چنان دقیق و سر وقت قرص ها و داروهایش را می خورد که ثانیه ای دیر نمی شد .

بچه ها هم که جدیت و دقت آقا ابراهیم را دیدند خیالشان تا حدی راحت شده بود تا اینکه مشکل جدیدی پیش آمد . آقا ابراهیم دچار وسواس شده بود . البته این وسواس را از خیلی سال پیش داشت . چه وقتهایی که کل و کمر سالم داشت و می افتاد به جان پیکان سفید رنگش و دل و روده ماشین را می ریخت بیرون و می شست و سر و ته ماشین را چند بار می سابید و تویش را جارو می کشید و لاستیک ها را با فرچه می شست و قالپاق ها را برق می انداخت و با یک باد تند فردای آنروز دوباره همین کار ها را از سر تکرار می کرد . وقتی حمام می رفت بیست بار پایش را آب می کشید  و تا دم در می رفت و دوباره بر می گشت و استغفراللهی می گفت و پایش را برای بار بیست و یکم می شست . حساسیت شدیدی روی خرید میوه داشت . سیب های قرمز اگر یک دانه خال داشتند بر نمی داشت . ابدا پیاز سفید نمی خرید . سیب زمینی را اگر گل داشت نمی خرید . از تره بین سبزی ها متنفر بود و حالش از بادمجان به هم می خورد . البته خیلی ها مثل آقا ابراهیم از این عادت ها دارند ولی آقا ابراهیم این عادت ها را به طرز شدیدا  افراطی   داشت  .  

برویم سراغ قضیه داروها  

مشکل از آنجا شروع شد که آقا ابراهیم برای خوردن داروهایش دچار وسواس شد  

وسواس سر موقع خوردن و درست خوردن داروها که از وقتی دکتر لشکری گفته بود وجود داشت 

مثلا بیست بار قرص ها و کپسول هایی را که حنانه توی جدول برایش نوشته بود چک می کرد که یک وقت اشتباه نشده باشد . اما وسواس جدید آقا ابراهیم وسواس در خصوص ترتیب خوردن  

قرص ها بود . اینکه اول کپسول طوسی - سبز باید خورده بشود یا قرص ریز آبی ؟   

 سفید گرد را اول بخورد یا صورتی گرد مکیدنی ؟  

و بعدها این وسواس موقع خوردن قرص های یک شکل هم بوجود آمد . اینکه کدام یک از قرص های سفید گرد را اول بخورد ؟ اول اولی را بخورد بعد دومی و بعد سومی یا برعکس یا اصلا اول دومی را بخورد بعد سومی و بعد دومی و .... 

این بود که آقا ابراهیم چند روزی شدیدا با خودش درگیر بود و دارو نخورد و حالش بد شد و بچه ها تصمیم گرفتند او را ببرند پیش یک روانپزشک که البته آقا ابراهیم قبول نکرد و سرشان داد زد که مگه من روانیم ؟ مگه من دارم نون سفره شما رو می خورم ؟ مگه من رو کول شما نشستم ؟ 

ولم کنید دیگه .... 

این شد که بچه ها زنگ زدند به دکتر لشکری و دکتر لشکری زنگ زد به آقا ابراهیم و آقا ابراهیم عین شاگرد مدرسه ای هایی که به معلم جواب پس می دهند به دکتر گفت : چشم آقا و قبول کرد برود پیش روانپزشک ... 

بدبختی ها تازه از اینجا شروع شد که آقا ابراهیم کلاته ای چشمش خورد به خانم دکتر .  

اوایل بچه ها به شوخی میگفتند که آقا ابراهیم عاشق خانم دکتر شده و آقا ابراهیم هم می گفت خجالت بکشید . خانم دکتر جای دختر منه ولی تا تقی به توقی می خورد سرش را می گرفت و می گفت : فکر کنم افسردگی گرفتم . منو ببرید پیش دکتر و وقتی بچه ها می گفتند دکتر لشکری بعد از ظهرها می آید مطب داد می کشید و می گفت : احمق ! دکتر لشکری کدوم خریه؟ 

منو ببرید پیش  روانپزشک ....