روزهایی که دنیا توی کادر کوچک کودکی هایم جا می شد

مامان بزرگ خدا بیامرز عادت داشت خاطرات کودکی ما را با صدای خودمان تعریف کند 

مثلا وقتی خاطره آن شبی را که من لج کرده بودم تعریف می کرد با صدای گریان و لحن کودکانه ادای مرا در می آورد و می گفت : من پدر و مادر خودمو می خوام  

مادر بزرگ می گفت که من نوک زبانی حرف می زدم . یعنی حرف سین ام می زده است

به ک هم می گفته ام ت 

مثلا وقتی حاجی عبدالله رفته بود حج از من که تازه زبان باز کرده بودم می پرسیدند بابا بزرگ کجاست ؟ و من هم می گفتم : رفته متته ( مکه ) 

دوربین یاشیکای نقره ای ، سوغات همان سفر حج بابا بزرگ بود . 

از آنجا که بابا هیچ وقت اعتقادی به خریدن چیزهای لوکس و فخر فروشی به دیگران نداشت و تا وقتی چیزی را واقعا لازم نداشتیم نمی خرید  این دوربین یاشیکای نقره ای دلربا احتمالا جذابترین وسیله ی در دسترس من در خانه بود که می توانستم با داشتنش سری بین سرها در بیاورم و  بروم و به چار تا دوست و رفیقم نشان بدهم و پز بدهم و قمپز در کنم .  

دوربین یاشیکا توی یک کیف چرمی مشکی رنگ بود و معمولا در جای امنی از خانه نگهداری 

 می شد . کیفیت عکسش فوق العاده بود . یعنی از تمام دوربین های عکاسی که لااقل اطرافیان ما داشتند عکس های بهتری می گرفت . عکس گرفتن با آن نیاز به دانش فنی خاصی نداشت . کافی بود روی auto تنظیمش کنی و عکس بگیری ... 

آنوقت ها که از دنیای دیجیتال خبری نبود ٬ عکاسی عالمی داشت انصافا 

از خرید فیلم عکاسی kodak یا fujiو canon و قوطی های بامزه سفیدرنگش بگیر تا همه مراحل و تشریفات دیگر عکاسی . انداختن فیلم داخل دوربین خودش لم  داشت و در نوع خودش تخصصی محسوب می شد . برای ما تازه کارها معمولا روال کار اینطور بود که دوربین را با خودمان می بردیم به عکاسی و از آقای عکاس درخواست می کردیم که فیلم را برایمان جا بیاندازد . مشخصه بارز فیلم های عکاسی تعدادشان بود . سه نوع 12 و 24 و 36 تایی ...  

بعضی ها که حرفه ای تر بودند می توانستند با یک فیلم ۳۶ تایی مثلا ۳۸ تا عکس بگیرند

عکاسی با دوربین به راحتی امروز نبود که یک دوربین دستمان بگیریم و فرت و فرت عکس بگیریم  

و در همان حال بازبینی کنیم که اگر خوب نبود پاکش کنی . 

گاهی ماه ها طول می کشید تا عکس هایی که گرفته ای چاپ بشود و بتوانی ببینی  

اگر عکسی خراب می شد کلی حسرت می خوردی که هم یکی از فیلم هایت هدر رفته هم اینکه برای چاپش پول بیخودی داده ای و هم اینکه یک صحنه یا خاطره را از دست داده ای و هم اینکه اینجور عکس ها را نمی شد توی آلبوم گذاشت و نشان کسی داد . 

ماجرایی داشت عکس گرفتن های آن موقع ها  

مثلا فکر کنید شما قبل از عید می رفتید و یک فیلم 36 تایی می خریدید و می گذاشتید توی دوربین و توی عید چند تا عکس می گرفتید و سیزده به در چند تای دیگر و بعد هم آخرهای بهار جشن تولد یکی از اعضای خانواده چند تای دیگر و فلان دوست هم با قرض گرفتن دوربین شما چند تا عکس از فلان میهمانی اش می گرفت و بعد چند تا عکس هم توی سفر تابستان و چند تا آخری را هم برای اینکه دیگر حوصله تان سر می رفت ،  روز اول مهر از در و دیوار مدرسه و کله کچل پسرتان که روز اول مدرسه اش بود می گرفتید و با هزار شور و شوق دوربین را می بردید عکاسی تا آقای عکاس فیلم را از تویش در بیاورد . چون درآوردن فیلم هم لم داشت و اگر اشتباه می کردی و فیلم ها نور می خوردند همگی می سوخت .  

اینطور می شد که مثلا وسط های پاییز شما تازه می توانستید عکس های عید هفت ماه پیشتان را ببینید تازه اگر شانس بیاورید و عکس ها خوب درآمده باشند . 

یکی از لذتبخش ترین تفریحات کودکی من تماشای نگاتیو ها بود . از توی صندوق فلزی بابا پاکت های نگاتیو عکس های قدیمی  را در می آوردم و چشم هایم را ریز می کردم تا شاید بشود آدم های توی عکس را که همگی موهایشان سفید بود تشخیص بدهم .  

و پیدا کردن عکسی که از روی آن نگاتیو چاپ شده است در بین آلبوم ها مثل حل کردن یک معمای پیچیده جنایی شیرین بود .  

دوربین یاشیکا بهترین رفیق دوران نوجوانی من بود . یار و همراه همیشگی ام 

تازه داشتم عکس گرفتن حرفه ای را با آن یاد می گرفتم  

اینکه شاتر را چطور تنظیم کنی و حساسیت و نور را چطور که بشود از یک شمع توی تاریکی مطلق و از خورشید وسط آسمان عکس های قشنگ گرفت . 

اگر آن اتفاق نمی افتاد شاید مسیر زندگی ام عوض می شد و حالا من به جای اینکه اینجا پشت میز این شرکت به عنوان یک کارمند-مهندس به مشتری ها مشاوره فنی بدهم ، ممکن بود حالا یکی از این کلاه کج های آرتیستی داشتم با مقادیر معتنابهی ریش و سیبیل و توی یک گالری بزرگ داشتم کتاب عکس هایم را برای هوادارانم  امضاء می کردم . 

خدا از باعث و بانی اش نگذرد ...  

+ قسمت دوم این خاطره بازی را به امید خدا فردا شب خواهید خواند ...