دوربین شکاری

زمان جنگ و در اوج موشک باران تهران ٬ چند ماهی پدربزرگ و مادربزرگ و عمه هایم آمدند و پیش ما زندگی کردند . روزهای عالی و محشری برای ما بچه ها بود چرا که آتش می سوزاندیم و کیف می کردیم والبته روزهای سختی برای بزرگترهای ما بود ... 

تصاویر مبهمی از آنروزها به یادم هست که در یکی از آنها به همراه پسر عمه ام و یکی از همسایه هایشان به نام عباس آقا که آنها هم پناه آورده بودن خانه یکی از همسایه های ما داشتیم توی گودی وسط حیاط  فوتبال بازی می کردیم . یکروز یک لودر آمده بود و حیاط را گود کرده بود و آن چاله خاکی سالها وسط حیاط قرار داشت تا بعدها بابا تویش استخر درست کرد . 

داشتیم با پسر عمه و عباس آقا فوتبال بازی می کردیم که صدای وحشتناک آژیر قرمز از رادیو شنیده شد . عباس آقا که یک مرد همسن و سال الان من بود زود دوید توی خانه و یک دوربین شکاری بزرگ با خودش آورد و شروع کرد به تماشای آسمان و بلند بلند داد می زد که : اُخ اُخ اُخ

موشکه لامصب ... تو سر کدوم بدبختی میاد پایین خدا میدونه ... 

نمیدونم عباس آقا راست می گفت یا سرکارمون گذاشته بود و اصلا نمیدونم امکان دیدن موشک با دوربین شکاری وجود داره یا نه ... 

نمیدونم اون موشک توی سر کدوم بینوایی افتاد و چقدر خسارت و تلفات وارد کرد .  

فقط می دونم دیوانه وار دوست داشتم  از توی چشمی اون دوربین شکاری نگاه کنم ولی خجالت کشیدم به عباس آقا بگم .... 

یکی از بزرگترین آرزوهای دوران کودکی من داشتن یه دوربین شکاری بود . حالا که فکر می کنم اصلا یادم نمیاد تا به حال جز توی فیلم ها و پشت ویترین مغازه ها خودم از نزدیک دوربین شکاری رو دیده باشم و توی دست گرفته باشم و از توی چشمیش بیرون رو نگاه کرده باشم . 

داشتن دوربین شکاری از اون آرزوهاییه که برآورده نشده ولی فکر کردن بهش حتی همین الان هم حالم رو خوب می کنه . 

 اصلا دوربین شکاری یه خاصیتی داره که همه دوست دارن یکی ازش داشته باشن ...