به سلامتی عروس و دوماد قربه الی الله

ریسه لامپ های رنگی ، یکی در میان روشن و خاموش می شود و انگار دارند  به ستاره ها چشمک می زنند . باد بین درختهای حیاط  زوزه می کشد و همگام با  آهنگ های شش و هشتی که صدایشان تا چند خانه اینور و آنور می رود  گاهی قری می دهد و شاید او هم مثل همه لبخند روی لبش دارد .  

راستش من آدمی گوشه گیر و خجالتی هستم  . هیچ وقت توی جشن های مختلط راحت نبوده و نیستم و تا می توانسته ام فرار کرده ام و اگر ناچار به ماندن شده ام حسابی اذیت شده ام .  

این شد که توی حیاط خانه پدر عروس قدم می زنم و منتظرم تا عروس و داماد دستشان به دست هم برسد و خداحافظی کنند و زودتر با مهربان برگردیم خانه ...  

مهربان چند باری تا دم در می آید و اشاره می کند که :بیا تو ... به خدا همه آشنان

و من مثل همیشه نا امیدش می کنم . به خودم قول داده ام که این جشن را خوش اخلاق باشم و اذیتش نکنم . اما اینکه بروم داخل و برقصم یک بحث مجزاست .

 

صدای جیغ و کل کشیدن زن ها و داد و فریاد خوشی مردان از توی خانه می آید .

چند تا از رفقای داماد در حالیکه با صدای بلند می خندند و مشخص است که حال عادی ندارند وارد حیاط می شوند و از پله ها بالا می روند و صدای جیغ زن ها هم نشان می دهد که از همان ابتدا با رقص وارد مجلس شده اند .

طول و عرض حیاط را مدام قدم می زنم . فکرم حسابی مشغول است . دارم به جشن عروسی ایرانی فکر می کنم . به اینکه این مراسم غیر از رویکردهای فرهنگی و اجتماعی اش یک اتفاق عجیب و غریب است و چقدر سوژه می توان از دل آن بیرون کشید . سوژه هایی که شاید بشود از آنها رمان نوشت یا فیلم ساخت .  

درست وقتی که داشتم به سوژه فکر می کردم یکهو دیدم یک خانم جوان چادری وارد حیاط شد . نگاهی به اینور و آنور انداخت و با عجله از در حیاط بیرون رفت .  چند دقیقه ای گذشت که دیدم دوباره وارد حیاط شد و اینبار چند قدمی جلوتر رفت و تا دم پله ها رسید و انگار که از دیدن جمعیت در حال رقص و پایکوبی پشیمان شده باشد برگشت و دوباره از در بیرون رفت  . با خودم گفتم لابد رهگذری - چیزی است . شاید همسایه ای - دوستی و یا شاید اصلا غریبه ای کنجکاو به هر حال رفتارش خیلی عجیب بود .  

پدر عروس خانم توی حیاط ایستاده و دارد سیگاری دود می کند و با هم گپ و گفت می کنیم که زن چادری برای بار سوم وارد حیاط می شود و رو به پدر عروس می گوید : ببخشید آقا ! اینجا دستشویی ندارید ؟

پدر عروس هم به سمت او می رود و صدایشان بین صدای همهمه شادی میهمان ها و ترانه های آذری و بندری و کردی گم می شود . می بینم که زن جوان به همراه پسر و دخترش وارد حیاط می شوند . پدر عروس با کلید ، قفل در زیرزمین را باز و برق ها را روشن می کند و با دست به سمت دستشویی اشاره می کند .

به اشاره یکی از اقوام می روم بیرون تا آقا داماد را صدا کنم . آقا داماد ایستاده اند دم در یک ماشین و با صدای بلند با دوستانشان گپ می زنند . شوخی می کنند و غش غش می خندند .

یکی از دوستان داماد پاکتی از جیبش در می آورد و به داماد می دهد . روی پاکت بزرگ نوشته است (من که راضی نیستم الهی این پول کوفتت بشه )و پاکت هدیه را به دست داماد می دهد و همگی با صدای بلند قهقهه می زنند . تا داماد را از دوستانش جدا کنم و دستش را بگیرم و ببرمش داخل خانه ده دقیقه ای طول می کشد .   

در کمال تعجب زن جوان هنوز توی زیر زمین است . این را از برق روشن و دو تا بچه ای که هنوز دم در زیر زمین ایستاده اند می فهمم .

یک دختر کوچولوی خیلی ناز دو -سه ساله که شبیه فرشته هاست دست برادر ده-دوازده ساله عینکی اش را گرفته و ایستاده اند دم در زیر زمین تا مادرشان برگردد .

پسرک یک کلاه روی سرش دارد و از ابروهای تُنُک و سر خالی اش معلوم است که کچل است . از این کچل های مادرزادی . از همان بچه هایی که عدم اعتماد به نفس را می شود از چشم های غمگینشان شناخت .

تازه اینجاست که می فهمم زن چادری ،غریبه نیست و جزء میهمانان مجلس است . یادم

می آید که پسرک را توی سالن و موقع غذاخوردن هم دیده بودم .

حالا یکساعتی می شود که اینجا ایستاده ام . میهمان ها یکی یکی دارند خداحافظی می کنند و می روند . مراسم عروسی که به خوبی برگزار شد و این مراسم خانه پدر عروس هم در حال اتمام است . صدای آهنگ ها به گوش نمی رسد و جز صدای خنده گاه به گاه جمع دیگر همه چیز و همه جا ساکت است . توی ماشین نشسته ام و بخاری هم روشن است . روبروی من یک پرشیای سفید رنگ پارک کرده که می بینم زن چادری توی آن نشسته و دارد با بچه هایش صحبت می کند . به این فکر می کنم که چقدر من و این زن به هم شبیه هستیم . بین این همه آدم فقط ما دو نفر بودیم که رویمان نمی شود داخل برویم .   

اگر حمل بر خودستایی نباشد توی ماشین رادیو جوگیریات گوش می دادم که یکهو دیدم  زن دارد با انگشت به شیشه ماشین می زند . شیشه را پایین می دهم . رویش را می گیرد و با خجالت می پرسد : ببخشید آقا ! این خونه مال کیه ؟

و من هم جواب می دهم : آقای ... بابای عروس

می گوید : من رفتم توی زیر زمین اینجا و نماز خوندم . ولی ندیدمشون که ازشون اجازه بگیرم . گفتم یکوقت ناراضی نباشند . یکوقت غصبی نباشه .شما ایشون رو می شناسید ؟

می گویم : بله . ایشون از اقوام من هستند . خیالتون راحت .

می گوید : میشه از طرف من به ایشون بگید ؟

قول میدهم که حتما بگویم . زن جوان خیالش راحت می شود . تشکری می کند و می رود و  

می نشیند توی ماشین .

چند دقیقه دیگر می گذرد و میهمان ها دارند کم کم از خانه بیرون می آیند . با داماد خداحافظی و روبوسی می کنم . مهربان هم می آید و می نشیند توی ماشین .

خیلی اتفاقی می بینم که یکی از دوستان داماد می رود و می نشیند توی پرشیای سفید رنگ و چیزی به زن چادری می گوید و بلند بلند با هم می خندند و بوق می زنند و برای جمع دست تکان می دهند و با سرعت دور می شوند .

گاهی اوقات وقتی یک پازل تکمیل می شود آدم باورش نمی شود که چطور ممکن است بعضی تکه ها کنار هم بنشینند . صاحب پرشیای سفید که همسر همان خانم چادری است از اول تا آخر مجلس داشت آن وسط بالا و پایین می پرید . بین خودمان باشد ساقی مجلس خودش بود و دوستان همگی حال خرابشان را مدیون عرق دستی کشمش ایشان بودند .  

+ اینترنت خانه مشکل دارد . ببخشید که کامنتهای این چند پست بی جواب ماند .  

 ++ تولدت مبارک کیانا