خواب

 

.

همه ما عادت های خاصی برای خوابیدن داریم . از نوع و لباس و جای خوابیدن گرفته تا زمان خوابیدن و بیدار شدن و اتفاقات حین خواب همه ما روال و شیوه مخصوص خودمان راداریم .

بعضی ها عادت دارند لخت بخوابند . یعنی اگر لباس تنشان باشد خوابشان نمی برد . 

بعضی ها تا صبح خودشان را لای پتو می پیچند و بعضی هزار بار هم که پتو رویشان بیندازی پسش می زنند . 

بعضی ها به پهلو و بعضی طاقباز و بعضی دمر می خوابند . بعضی ها تا دراز نکشند خوابشان نمی برد و بعضی پشت میز و پشت فرمان و گاهی حتی ایستاده خوابشان می برد . 

بعضی ها حتما باید روی تشک یا تخت بخوابند و روی زمین خوابشان نمی برد و برعکس ٬بعضی ها هستند که اگر روی تخت بخوابند انقدر تکان می خورند که حتما پایین خواهند افتاد . 

بعضی ها عادت دارند توی خواب راه بروند و فردایش اصلا یادشان نمی آید که راه رفته اند . 

بعضی ها انقدر غلت می زنند که صبح وقتی بیدار می شوند با جایی که خوابشان برده کلی فاصله دارند . بعضی ها هم انقدر توی خواب مشت و لگد می زنند که کسی جرات نمی کند پیششان بخوابد .

بعضی ها تا چشمشان را روی هم می گذارند خوابشان می برد و بعضی ساعتها باید فکر کنند تا بخوابند . بعضیها هر وقت و ساعتی بخوابند صبح زود بیدار می شوند و بعضی تا صدایشان نکنید و ساعت برایشان بارها ننوازد از خواب بیدار نمی شوند .  

بعضی ها تا پاسی از شب نگذرد خوابشان نمی برد و بعضی مثل مرغ هیچ وقت ساعت ۱۲ شب را با چشم باز ملاقات نکرده اند .

بعضی ها وقتی می خوابند مثل یک تلوزیون که خاموش شده ساکت و آرام می شوند و بعضی انقدر داد و بیداد و می کنند و حرف می زنند که ....  

.

توی ماموریت بندر عباس دو نفر از همکاران همراهم بودند . البته آنها قبل از من و با ماشین رفته بودند ولی توی هتل با هم بودیم .

دو شبی که با هم بودیم این بندگان خدا از دست من کلافه شده بودند و ثانیه شماری می کردند که زودتر کارم تمام شود و برگردم خانه چون که من توی خواب هم با صدای بلند حرف می زنم و هم اینکه خُر و پُف می کنم .

ماجرای خُر و پُف که حکایت اکثریت مردان و درد مشترک همسرانشان است . بیچاره مهربان گاهی اوقات انقدر از دست من کلافه می شود که می رود و یک اتاق دیگر می خوابد . البته روش های دیگری هم برای این مشکل وجود دارد مثل تکان دادن بالش ٬ گرفتن دماغ من با انگشت و در مواقع حادتر ضربات محکم چک و لگد . وقتی هم که از خواب بیدار می شوم خودش را می زند به خواب و من هم فکر می کنم لابد اشتباهی خودم زده ام توی گوش خودم .

بگذریم ...

ماجرای خُر خُر کردن آقایان یکجورهایی مثل وجود سوسک در خانه است . بهتر است خودتان را عذاب ندهید و بدنیال راه حلی برای رفع این مشکل نباشید و بیخودی خودتان را سبک نکنید و سعی کنید با مشکل کنار بیایید و یکجوری تحملش کنید .

اما ای کاش مشکل بنده به همین خُر خُر ختم می شد .

بنده یک عادت بدتری دارم و آن هم حرف زدن موقع خواب است . یعنی حرف می زنم ها ...

از این چرت و پرت های بیخودکی و صدای ناله و هذیان و اینها نیست . قشنگ و واضح سخنرانی می کنم و سیر تا پیاز زندگی ام را تعریف می کنم .

مامان ناهید تعریف می کرد که دوران خدمتم ( که افسر راهنمایی رانندگی بودم ) تا صبح توی خواب مشغول هدایت ترافیکی خودروها بودم :

پیکان راه بیفت !

آهای پژویی میری یا بیام قبض بیست هزارتومنی بذارم کف دستت ؟

آقا جون ! مریض داری که داری . چراغ قرمزو چرا رد می کنی ؟

حالا خودتان تصور کنید یک همچین عادت بدی چقدر می تواند توی زندگی زناشویی خطرناک باشد . خب بعضی چیزها هست که آدم دوست ندارد همسرش از آنها خبردار باشد .

و تصور کنید گفتن یک چنین حرفهایی می تواند چه جنجال هایی بوجود بیاورد .

همه اینها را گفتم تا مقدمه ای باشد بر یک خاطره بامزه از اوایل ازدواجم با مهربان

اسم این داستان هست : ماجرای من و خانم کوشکی

حوصله داشتید پست بعدی را بخوانید . به گمانم خاطره شیرینی باشد .