غریبه ! بیا مباهله کنیم

سلام ...

روزی که من و مهربان فهمیدیم که داریم صاحب فرزند می شویم ، روز عجیبی بود .

انگار که قرص روان گردان خورده باشم پر از انرژی و شور و شوق بودم . همان روز با مهربان قرار گذاشتیم که ماجرا را علنی نکنیم و به کسی حرفی نزنیم . قبول کنید این کار برای وبلاگ نویسی که زندگی روزانه اش را شبها اکران عمومی می کند و از کوچکترین اتفاقات زندگیش هم پست می نویسد کار مشکلی بود . اما دوست داشتم خودم را امتحان بکنم که تا کی می توانم تحمل کنم و برای علنی کردن داستان هم نقشه ها و سناریوی های مختلفی در نظر داشتم . مثلا لو دادن ماجرا در آخرین پست سال 91 و ...

راستش را بخواهید اصلا و ابدا فکر نمی کردم بتوانم این راز را انقدر تاب بیاورم و تا موقع بدنیا آمدن مانی حتی به بعضی از عزیزترین دوستانم نیز چیزی نگویم .

نامه هایی به باران اما یک جایی بود برای تخلیه این عطش ساکت نشدنی

برای ارضای حس خوانده شدن و تخلیه احساساتم

برای ثبت آنروزها و لحظه ها برای فرداهای مانی جانم

و از جهتی دیگر یک محک دیگر برای خودم بود

اینکه اگر یکروزی درست مثل چهار سال قبل مجبور باشم از صفر شروع کنم و با یک نام جعلی بنویسم

اگر دیگر بابک اسحاقی نباشم و توی جوگیریاتی که روزی فلان قدر بازدید کننده دارد ننویسم

آیا باز هم کسی پست های مرا می خواند ؟

آیا کسی نوشته هایم را دوست خواهد داشت و از خواندنشان لذت خواهد برد ؟

دیروز که بعد از تقریبا یک هفته وارد بخش مدیریت وبلاگم شدم این کامنت خصوصی به چشمم خورد که مربوط می شود به روز سیزدهم خرداد یعنی دقیقا روز تولد مانی :

در حالی که دوستانتان در کامنتدونی شما عروسی گرفته اند، باید بگم که من خیلی عصبانی هستم.

مسخره است که اینجا دارم اینها رو می گم، چون میشه گفت که ربطی به شما نداره
اما از طرفی به شما ربط داره خیلی.

یک بابایی که به صورت خاموش وبش را میخوانید بیاید توی لینک بازیش بگوید که
"نامه هایی به باران را دانیال می نویسد . نامه هایی از یک پدر احساساتی برای فرزند هنوز زاده نشده اش ..."

بعد شما خواننده دانیال (!) شوید و دانیال و پدرانگیش را عاشق شوید حتی...
صداقتش را، سادگیش را، احساساتش را..

بعد مثل پتک است که توی سر آدم کوبیده می شود.
اینکه ببینی صداقته چی.. کشک چی
ببینی که این بابا خودش یک دروغ شاخدار بوده از بیخ...

کتمان نمی کنم که برای احساساتی که خرج دانیال کردم خیلی احساس سرخوردگی می کنم
دانیال را بسیار از بابک اسحاقی دوست تر می داشتم و حالا احساس یک آدم فریب خورده ی خاک برسر را دارم

پر واضح است که این پدرانگی بابک اسحاقی بود که من از خودش دوست تر می داشتم ، و چیزی از زیبایی این پدرانگی کم نمی کند
اما به هرحال گریزی نمی بینم ازین حس عصبانیت و فریب خور(د)گی و انزجار

انزجاری که با خواندن پست امروزتان در تلفیقی از بغض و تهوع و ناباوری ظهور کرد و هنوز هم که هنوز است دامنه دارد .

مطمئنا اولین عکس العمل من نسبت به این کامنت تعجب زیاد  بود .

قاعدتا نوشتن همچین کامنتی دو دلیل می تواند داشته باشد :

اول اینکه این بنده خدا هنوز باور نکرده که ماجرا حقیقت دارد و تصور کرده کل داستان دروغ بوده و فرزندی در کار نیست و من انقدر دیوانه هستم که هشت ماه برای یک موجود خیالی نامه نوشته ام و پست جوگیریات واقعا دروغ سیزده بوده و حالا هم که شما سر کار مانده اید دارم به ریشتان می خندم .

فکر می کنم اگر کمی هم شک داشته اید دیگر حالا مطمئن هستید که من بابا شده ام و ماجرا سر کاری نیست . اگر دلیل این کامنت این بوده که قابل توجیه است و من هم حق می دهم که با چنین تصوری انقدر عصبانی شده باشد .

اما زمان کامنت نشان می دهد که این رفیق عصبانی ما وقتی مطمئن شده است که دانیالِ نامه هایی به باران و بابک اسحاقیِ جوگیریات یکنفر هستند اینطور آتش گرفته و عصبانی شده است .

باز هم فکری شدم که دلیلش چه می تواند باشد ؟

خودم را به جای نویسنده کامنت گذاشتم . تنها چیزی که می تواند مرا  آنقدر عصبانی و ناراحت کند که کارم به سرخوردگی و خاک بر سری بکشد این است که من با بابک اسحاقی یک مشکل شخصی داشته باشم و بی اندازه از او متنفر باشم یعنی در حد اینکه حالم از قیافه اش به هم بخورد ولی با این وجود بصورت خاموش بیایم و وبلاگش را بخوانم . 

بعد از طریق جوگیریات با وبلاگ دانیال آشنا بشوم و با نوشته ها ارتباط برقرار کنم و خوشم بیاید و لذت ببرم ولی همینکه فهمیده ام دانیالِ مهربان و دوست داشتنی همان بابک اسحاقیِ نفرت انگیز و حال به هم زن است اینطوری توی ذوقم بخورد و کارم به عصبانیت در حد  انفجار برسد .

حالا از شما می خواهم که قضاوت کنید :

کجای ماجرا بی صداقتی بوده است ؟ کدام دروغ شاخداری از زبان بابک اسحاقی یا دانیال بیرون آمده است ؟

اینکه من وبلاگ دیگر خودم را که البته با نامی غیر واقعی در آن می نوشتم معرفی می کنم تا خوانده شود آیا کار غلطی بوده است ؟ دروغ گفته ام که این وبلاگ نوشته های پدری احساساتی است که برای فرزندش می نویسد ؟

شما به این می گویید بی صداقتی یا دروغ شاخدار ؟

اتفاقا من از ترس اینکه بعدها شائبه بی صداقتی باشد و دلخوری برای کسی پیش بیاید حتی کامنتهای نامه هایی به باران را تا جایی که امکان داشت پاسخ ندادم و با این اسم جز چند مورد برای کسی کامنت نگذاشتم .

سوال من اینست که منِ وبلاگ نویس حق ندارم در این دنیای بی انتهای مجازی جایی برای خودم داشته باشم که بی دغدغه شناخته شدن در آن بنویسم ؟ اگر چنین جایی باشد و از رانت پر بازدید بودن جوگیریات برای خوانده شدن آن وبلاگ کم بازدید استفاده کنم ، گناه کبیره کرده ام ؟ آیا اینکار دروغ گفتن است ؟

آیا بین شما هم کسی هست که وقتی فهمید دانیال نامه هایی به باران من هستم ناراحت و سرخورده شده باشد ؟

دوست دارم دلایل این خانم یا آقای ناشناس را بدانم .

امیدوارم انقدر شجاعت داشته باشد که عمومی بنویسد که دلیل واقعی عصبانیتش چه بوده است ؟

اگر حرفهای ایشان قانع کننده باشد با کمال احترام در حضور همه خواننده های وبلاگ از ایشان عذرخواهی می کنم اما اگر حدسم درست باشد و به خاطر مشکل یا دلخوری شخصی که از من دارد این کامنت را نوشته است باید عرض کنم که برای انزجار و ناباوری شما نسبت به خودم متاسفانه کاری از دستم ساخته نیست اما در مورد تهوع پیشنهاد می کنم یک لیوان شربت آبلیموی خنک نوش جان بفرمایید و چند قطره عصاره گل گاو زبان هم تویش بچکانید  که هم برای تهوع خوب است و هم برای خنک شدن و تمدد اعصاب و روان ناسالمتان ...