خوشحالم ولی پسرم گریه می کند

پسرم مانی ، متولد سیزدهم خرداد ، امروز سیزده روزه شد و امشب اولین شبی است که ما سه نفر به خانه خودمان آمده ایم . نمی دانم از گرمای هوا کلافه شده یا با خانه جدید غریبی

می کند که انقدر نا آرام است .

دو شب از این سیزده شب را مانی به خاطر زردی توی بیمارستان بستری بود و شب اول تولدش هم همینطور و مابقی این شبها را منزل مامان ناهید عزیز بودیم و هر بار که صدای مانی  بلند

می شد مامان به سرعت خودش را می رساند و بغلش می کرد و ضبط و ربطش می کرد . مامانی که خودش تنهایی توی یک شهر غریب سه تا بچه قد و نیم قد و پشت سر هم را بزرگ کرد و دو تا نوه را سر و سامان داد توی این ده شب خیلی خیلی برای ما سه نفر زحمت کشید و مثل پروانه دورمان چرخید .

از دیروز که زمزمه رفتنمان را شنید مدام غصه می خورد و می گفت من بدون این بچه از غصه دق می کنم و امشب که داشتیم خانه پدری را ترک می کردیم بغض کرد و چشمهایش خیس شد و توی همین یکساعتی که برگشته ایم سه بار زنگ زده و حال مانی را جویا شده است . مدام گریه می کند و می گوید : وقتی میرم تو اتاقتون و بوی بچه رو می شنوم گریه ام می گیره .

خب ، این طبیعت زندگیست مامان ناهید جان !

همانطور که ما بزرگ شدیم و رفتیم مانی هم باید برود تا بزرگ بشود .

پسرم مانی امشب برای اولین بار پایش را توی این خانه گذاشت .  شبی که خیابان های شهر پر بود از نور و شادی و لبخند . شبی که خیابان های شهر پر بود از پرنده هایی که انگار از قفس رها شده بودند . پرنده هایی که انگار پرواز یادشان رفته بود ولی از خوشی داشتند می رقصیدند .

پسر گلم ! امشب شب گرمی است . شبی فراموش نشدنی در تاریخ کشور ما

می دانم گرسنه نیستی چون حسابی شیر خورده ای

دلت هم که درد نمی کند . خودت روی شانه ام دو بار آروغ فندقی زدی

جایت هم که تمیز است الحمدالله

پس چرا انقدر گریه می کنی عزیزکم ؟

نکند تو هم مثل مردم این شهر درد آزادی داری پسرکم ؟