خاطرات یک آدم بیست و پنج درصدی

... ده­ها هزار کارگر ، تکنسین ، مهندس ، نقشه ­بردار ، راننده ، مکانیک ، جوشکار ، حسابدار و ... پایه­ های آبادانی این مرز و بوم را به دوش می­ کشند . پایه ­های استواری شهرها و سیاست­ها و آدم­های شهرها و سیاست­ها را ! پایه­ های هر کار عمرانی بر روی دوش این آدم­هاست . آدم­هایی که بنا به شرایط کار و بنا بر رسمی دیرین ، بیست و چهار روز از هر ماه را در کارگاه هستند و شش روز در خانه اگر بتوانند ، می­ مانند !

آدم­هایی که هفتاد و پنج درصد از ماه و سال را در کارگاه­ها هستند . آدم­های بیست و پنج درصدی  . 

ما آدم­های بیست و پنج درصدی هستیم ! در بهترین حالت ، فقط بیست و پنج درصد از زندگی­مان کار نیست . البته به جرات نمی ­توان گفت که آن بیست و پنج درصد ، حتما زندگی است ! پس طبیعی است اگر ما آدم­های بیست و پنج درصدی در خیلی چیزها هم فقط بیست و پنج درصد حساب شویم !

      در اجتماع ، بیست و پنج درصد قبول­مان دارند ، چرا که هفتاد و پنج درصد روزهای جوانی­مان را در اجتماع و در شهرها نبوده ­ایم . در چمبره ­ی کار و کارگاه و کوه و بیابان و تنهایی بوده ­ایم . (...)

ما آدم­های بیست و پنج درصدی ، به راحتی آب خوردن کلاه سرمان می­ رود . چونکه ما فقط بیست و پنج درصد از کلاه را میبینیم ! هفتاد و پنج درصد کلاه را یا نمی­بینیم و یا باور نمی­کنیم ! (...)

بچه­ ها فقط برای بیست و پنج درصد حرف­هایمان تره خرد می­کنند ، چونکه از هفتاد و پنج درصد آن ، چیزی سردرنمی ­آورند . (...) ما تنها بیست و پنج درصد روزها و شب­های بزرگ شدن  بچه­ هایمان را به تماشا می­ نشینیم .

 زن­ها ، ما را فقط بیست و پنج درصد داخل آدم حساب می­ کنند ! آخر ما اگر همه­ ی روزهایی را هم که در کارگاه نیستیم ، با زن­ها باشیم ، باز هم فقط بیست و پنج درصد جوانی­مان در کنار زن­ها هستیم . (...)

(...) ما هفتاد و پنج درصد روزهای تظاهرات و روزهای رای­ گیری در کارگاه هستیم و شعاری نمی ­دهیم و شناسنامه­ ای برای رای دادن نداریم .(...) ما در بازی­های سیاست حداکثر بیست و پنج درصد به حساب می ­آییم . اگر چه که پایه­ های همه ­ی وعده و وعیدهای کارهای کوچک و بزرگ ، روی شانه­ های هفتاد و پنج درصد از روزگار ماست !

ما آدم­های بیست و پنج درصدی ، از حق­مان هم بیست و پنج درصد بیشتر نصیب­مان نمی ­شود . مگر نمی­ گویند حق گرفتنی است نه دادنی ؟ ما برای گرفتن حق­مان فقط بیست و پنج درصد وقت داریم ؛ و  فقط بیست و پنج درصد از راه­های گرفتن حق خودمان را بلدیم .

 ما به اندازه­ ی بیست و پنج درصد دیگران حرف می­زنیم . هفتاد و پنج درصد حرف­هایمان از کار است . کاری که هیچکس حوصله ی تحملش را ندارد :

- عه ! این­هم شد کار ؟ آدم بیست و چار روز تو بیابون باشه معلومه چی می­شه !

- عه ! بس کن دیگه ! حالمونو به هم زدی از بس از کار حرف زدی .

- عه ! این چه سلیقه­ ایه که تو داری ! لازم نیست نظر بدی ! نظرت فقط به درد همون بیابونی می­خوره که توش زندگی می­کنی !

- عه ! ...

پس بهتر است که هفتاد و پنج درصد حرف­هایمان را نزنیم ! ....

این سطرها بخشی از دیباچه کتاب خاطرات یک آدم بیست و پنج درصدی بود به قلم دوست هنرمندم مجید شمسی پور ...
مجید شمسی پور را از وبلاگ دوست داشتنی چارو شناختم . یکی از گوهرهای کمیاب روزگار که اگر دنیای مجازی نبود نمی دانم چطور می شد شبیهشان را پیدا کرد .
کتاب (( خاطرات یک آدم بیست و پنج درصدی )) همانطور که از نامش پیداست روایتگر خاطرات مجید است از کارگاه هایی که که در آن مشغول به کار بوده
داستان های این کتاب درست مثل پست های چارو خاطراتی هستند گاه شیرین و گاه تلخ ٬ گاهی از شمال و گاهی از جنوب ٬ خاطراتی دور و نزدیک که همگی در یک چیز با هم مشترکند : نگاه انسان محور
اگر پست های چارو  را خوانده باشید با من هم عقیده خواهید بود که دو مولفه ٬ داستان های مجید و نادر چارو را بی اندازه خواندنی و جذاب می کند :
اول قلم فوق العاده قوی و دلنشین این دو عزیز که در عین سادگی و روان بودن کلمات ،تصاویری زیبا در ذهن خواننده ترسیم می کنند و وقتی پست ها را می خوانی گویی به تماشای یک فیلم نشسته ای .

و دوم : نگاه انسانی به مقوله انسان
داستان های چارو روایتگر آدم هایی مختلف است . آدم هایی که لزوما خوب یا بد مطلق نیستند . آدم هایی به غایت ساده و در دسترس که نمونه آنها را در اطراف خودمان بسیار دیده ایم و درعین ساده بودن در مواجهه با رویدادها گاهی مثل قهرمان ها رفتار می کنند . اگر به آدمهای چارو دقت کرده باشید می بینید که حتی بدترین و بدردنخورترین آنها هم ذاتا موجودات بدی نیستند و انگار بدِ روزگار بدشان کرده است .

این نگاه انسانی و این قلم هنرمندانه و این انسان با احساس اگر شاعر یا هنرمند بود یا هر شغل و پیشه دیگری داشت انقدر عجیب نمی نمود اما داشتن چنین روحیه ای در محیط خشک و سخت کارگاه به راستی قابل تقدیر و ارزشمند است .
من هم چند ماهی در یک کارگاه عمرانی دورافتاده مشغول به کار بودم اما کار سخت و جانفرسا و گرمای هوای و دوری از خانواده کاری نشانم داد که مرد این بازی نیستم و باید در زمینه دیگری بختم را بیازمایم . وقتی تصور می کنم که مجید با این همه سال تجربه و سابقه کار ، هر شب قبل از خواب با وجود خستگی زیاد اتفاقات آن روز را در دفترش یادداشت می کرده یا از احساسش می نوشته است ، همت و انگیزه اش را بیشتر تحسین می کنم .

مطمئنم که از خواندن این کتاب لذت خواهید برد ....

+ اگر تمایل داشتید که این کتاب را خریداری کنید لطفا اطلاع بدهید .