طفلی به نام شادی

ما ایرانی ها مردمی طنز پرداز هستیم و توانایی آن را داریم که از ساده ترین مسائل و حوادث ، خنده دارترین لطیفه ها را بسازیم و بخندیم و بدون اغراق طنزها و جوک های ما به مراتب خنده دارتر و بامزه تر از فرهنگ های دیگر است .

اما مساله عجیبی در این میان هست که ما را از باقی فرهنگها و ملل متمایز می کند . مساله ای که شاید ریشه در مسائل عرفی و فرهنگی ما داشته باشد . در کمال تاسف گویا در مناسبات فرهنگی ما چیزی به نام شادی جمعی گنجانده نشده است . یا بهتر است بگوییم در گذر سالها چنین حقی را از ما سلب کرده اند .

در تمامی ملل و اقوام جهان ، شادی گروهی و جشن های خیابانی و دسته جمعی یکی از پایه ها و اصول خرده فرهنگ ها محسوب می شود اما در کشور ما اینطور نیست .

هرچند تمدن باستان ایران پر بوده از جشن های گوناگون و ایرانیان باستان ملتی سرخوش و شاد بوده اند که گویی به هر بهانه ای جشنی برپا می کرده اند اما نسل ما و نسل های پیش از ما با چنین دیدگاهی غریبه و نا مانوس هستند .

گویا صدها سال است که تفکر حاکم بر این کشور دوست ندارد مردم ما شاد باشند . انگار از شادی مردم می هراسد . تا دلتان بخواهد مجلس عزا و غم و اندوه بر پا می کند و اما اگر چند تا جوان توی خیابان بلند بلند بخندد به آنها اخم می کند .

ما هیچ جشنی شاد و دسته جمعی نداریم و همین می شود که یک سال باید صبر کنیم تا چهارشنبه آخر سال برسد و خودمان را پاره کنیم و آتش بزنیم از خوشحالی .

همین می شود که عزاداری هایمان هم در حقیقت کارناوالی است برای تفریح و خوشی مردم و کم هستند افرادی که برای عزاداری به خیابان می آیند .

همین می شود که شادی های جمعی مردممان انقدر اندک هستند که می شود آنها با انگشت شمرد  :

فرار شاه از ایران (۲۶دی ماه ۵۷)

آزادی خرمشهر (سوم خرداد  ۶۱ )

پیروزی خاتمی ( ۲خرداد ۷۶)

صعود ایران به جام جهانی بعد از تساوی با استرالیا در ملبورن ( ۸ آذر ماه ۷۶)

پیروزی ایران بر آمریکا در جام جهانی98

و همین چند روز قبل :

پیروزی حسن روحانی در انتخابات

تصدیق می فرمایید که این شادی های جمعی چه روحیه و انگیزه بالایی در مردم ایجاد می کند ؟

تصدیق می فرمایید که وقتی مردم شاد هستند غم ها و دردها و رنج ها نمود کمتری دارند ؟

قبول دارید وقتی می خندیم و خوشحال و امیدوار هستیم تحمل بیشتری برای تحمل مشکلات و سختی ها داریم ؟

وقتی این موارد را مرور می کنم بیشتر گیج می شوم که چرا تفکر حاکم باید از خوشی و شادی مردم ناراحت یا نگران یا هراسان باشد ؟ چرا باید بترسد از اینکه در پس هر تجمعی ممکن است

نا آرامی و خرابکاری و اوباش گری بوجود بیاید ؟

اگر مردم ما عادت کنند که بعضی از روزهای سال هم مجاز هستند توی خیابان شاد باشند و بوق بزنند و همه با هم بخندند به نظر شما این نگرانی ها محلی از اعراب خواهد داشت ؟ مطمئنا خیر

اما وقتی با مردم مثل بچه ای رفتار بشود که توی یک اتاق تنگ و تاریک صبح تا شب نشسته و فقط مجبور است با دو تا عروسک زشتش بازی کند ، نمی توان توقع داشت اگر یکروز اشتباهی در اتاق باز ماند و بچه توانست بیرون بیاید ، زمین و زمان را به آتش نکشد .

اینها را گفتم برای یادآوری این نکته که امروز عصر  بازی ایران و کره جنوبی برگزار می شود .

بازی حساسی که در صورت پیروزی ایران و در شرایطی تساوی ، موجب صعود ما به جام جهانی خواهد شد .

اتفاقی که می تواند زمینه ساز یک شب به یاد ماندنی دیگر باشد .

از همان شب و روزهای به یاد ماندنی که بعدها با انگشت بشماریم و به فهرست شادی های جمعی محدود و یکهویی مان اضافه اش کنیم .

+ استاد شفیعی کدکنی چه زیبا و شیوا حال امروز مردمان این سرزمین را به شعر درآورده است :

طفلی به نام شادی…

دیریست گم شده است

با چشم‌های روشن براق
با گیسویی بلند… به بالای آرزو
هر کس از او نشانی دارد
ما را کند خبر
این هم نشان ما
یک سو خلیج فارس

سوی دگر خزر

++ بعدا نوشت :

پیروزی تیم ملی ایران و صعود به جام جهانی رو به همه ایرانی ها تبریک عرض می کنم .