افسر نوشت

بر خلاف اکثر آقایان که خدمت سربازیشان در پادگان ها می گذرد من بیست ماه تمام توی خیابان خدمت کردم . خدمت در نیروی انتظامی سختی ها و خطرات و البته منافعی هم دارد .

یکجورهایی مثل تحریم ها می ماند برای بعضی ها

هم می توانید به چشم تهدید نگاهش کنید و هم به چشم فرصت

همینقدر بگویم که بعضی از رفقا توی همین دوسال با کمک لباس نیروی انتظامی توانستند سرمایه ای برای زندگیشان جمع و جور کنند و بعضی هم مثل من دو سال عمرشان سوخت و فقط از مردم فحش خوردند .

تصور کنید که هر روز صبح ساعت 6 صبح ٬پست شروع می شد و تا یک بعد از ظهر طول می کشید . و بعد هم یک استراحت و از ساعت چهار بعد از ظهر تا 10 شب ( زمستان تا 9 شب ) می بایست سر پا می ایستادیم و اعمال قانون می کردیم و فردایش صبح استراحت بودیم و بعد از ظهر ساعت 1 پستمان شروع می شد تا 10 شب

بدون استراحت و بدون تعطیلی . حتی جمعه و حتی اعیاد و تعطیلی ها و .....

مثل کابوس می ماند و حتی همین حالا هم یادآوری آن مو به تنم راست می کند .

در کنار همه سختی هایی که بواسطه پوشیدن این لباس تحمل کردم اگر از حق نگذریم این لباس یک محاسنی هم داشت . محاسنی که گاهی اوقات دلم برایشان تنگ می شود . احترامی که مردم به پلیس داشتند ( اصولا نگاه مردم به پلیس راهنمایی و رانندگی با پلیس انتظامی متفاوت است و کینه کمتری از آنها دارند و نتیجتا احترام بیشتری هم قائل می شوند ) حالا یا از روی ترس و اجبار بود و یا واقعا علاقه اما هرچه بود اغوا کننده و لذتبخش می نمود .

کیف می داد که وارد هر مغازه ای می شدی احترام ویژه برایت می گذاشتند و همه تاکسی ها جلوی پایت ترمز می کردند و اکثرا کرایه هم نمی گرفتند و ...

البته همه اینها مال حدودا ده سال پیش است و شرایط با حالا کمی متفاوت بود .

 

مرور خاطرات آن دو سال تشویقم کرد که موضوع بندی جدیدی در خاطره بازی ها با عنوان افسر نوشت ایجاد کنم و هرزگاهی از خاطرات تلخ و شیرین آن روزها برایتان بگویم . اولین خاطره از این سری خاطره بازی ها را می توانید امشب ساعت 22:00 ملاحظه بفرمایید ...

+ عکس نوشت :

مانی پس از صعود به جام جهانی