شبی که حرمت حریم حرم شکست

قسمت اول این داستان  

و حالا ادامه ماجرا ... 

سیزده - چهارده ساله بودم 

یادم هست شب تولد امام علی بود . 

آنروزها بابا یک فیات سفید ۱۳۱ داشت . همانی که قبلا برایتان گفته بودم که سالهای سال رکاب داد و همدم بابا بود و هر وقت دستی به سر و رویش می کشید و نونوارش می کرد تا بفروشدش ٬ دلش نمی آمد و پشیمان می شد و دوباره چند سالی سوارش می شد . 

نزدیک های غروب بود . بابا از سر کار آمد و همان دم در صدایمان کرد که سوار ماشین بشویم و برویم خانه مامان بزرگ ... وقتی داشتیم سوار ماشین می شدیم هوا تاریک شده بود . یکهو برق رفت و کوچه تاریک تاریک شد . 

ساعت ۱۲ شب رد شده بود که به خانه رسیدیم . 

امیدوارم این اتفاق برای هیچکس پیش نیاید .  

آن لحظه اول که متوجه می شوی خیلی وحشتناک است ... خیلی 

یعنی آن لحظه اول که می فهمی  ٬ شوکه می شوی  

حس آن لحظه حس دردناکی است و شاید از نفس عمل که مالی یا چیز ارزشمندی را از دست داده باشی به مراتب دردناک تر و اذیت کننده تر باشد .

اگر چنین تجربه ای داشته باشید حرفم را می فهمید و اگر نداشته باشید که امیدوارم اینطور باشد و هیچ وقت هم تجربه اش نکنید یک مقدار توضیح دادنش سخت می شود . 

شاید چیزی شبیه شوک اولین لحظه ای که خبر مرگ عزیزی را می شنوید  

شاید شبیه به اینکه توی اتاق خواب خودتان بخوابید و یک لحظه به خودتان بیایید و ببینید توی یک خیابان شلوغ و نا امن بین یک عالمه آدم غریبه بیدار شده اید .

شاید شبیه اینکه در یک جای شلوغ ٬ یک آن بفهمید که لباس تنتان نیست و همه دارند تماشایتان می کنند . 

آن لحظه عجیب و لعنتی که می فهمی دزد به خانه ات زده است بارزترین و عجیب ترین حسی که به تو دست می دهد ٬ حس عدم امنیت است .  

تشریف ببرید ادامه مطلب ... 

مهدی صالحی یکی دو سال از من بزرگتر بود . 

اصالتا خلخالی بودند . یک برادر بزرگتر داشت و دو تا خواهر سوژه ... 

انصافا همگی خوشگل بودند . هم پسر ها و هم خواهر ها ( استغفرالله ...) 

خانواده درب و داغانی داشتند . 

یک پدر مو سفید قد کوتاه داشت که دائم داشت با بچه هایش دعوا می کرد . 

و یک مادر چاق چادری که دائم دو تا دخترش را اسکورت می کرد . 

برای محیط سالم محله ما و بین خانه هایی که اکثرا فرهنگی بودند و معلم ٬ خانواده مهدی صالحی یک وصله ناجور بود . همین کافی بود تا پدر و مادرها ملتفتمان کنند که اینها مردم نرمالی نیستند و نباید دور وبرشان بپلکی ... 

مهدی صالحی یک برادر کوچک هفت - هشت ساله هم داشت که بعد از ظهرهایی که ما فوتبال بازی می کردیم می آمد و تماشایمان می کرد و اگر می خواستیم خیلی به او حال بدهیم  

می گذاشتیمش توپ جمع کن ما بشود .چون ما از قدیمی های محل بودیم و فوتبالم هم بد نبود حرفم توی بازی و موقع یارکشی برو داشت . این بچه یکجورهایی دور و بر من می گشت که اگر یکروزی یار کم داشتیم نیم نگاهی به او داشته باشم و بازی اش بدهم .  

دروغ چرا ؟ من هم به خاطر خواهر های خوشگلش همچین بی رغبت نبودم که داداش کوچولو مثلا برود توی خانه شان و از من تعریف کند . همین بچه باعث این شد که باب سلام و احوالپرسیمان با مهدی صالحی باز شود . 

اما این قضیه هیچ وقت به دوستی و رفاقت نرسید خوشبختانه ... 

خودم بارها سیگار دستش دیدم که این برای پسر پانزده - شانزده ساله دهه هفتاد در حد فاجعه بد بود . مهدی صالحی را می گویم  

برادر بزرگترش هم گویا ساقی مشروب و مواد بود که البته این را بعدها فهمیدیم . 

پررنگ ترین خاطره من از مهدی صالحی بر می گردد به آن شبی که با بچه ها داشتیم توی کوچه حرف می زدیم که یکهو چند تا موتور با سرعت به سمت ته کوچه رفتند و صدای داد و بیداد بلند شد . سریع خودمان را رساندیم و دیدیم هفت - هشت تا پسر جوان بالای ۱۸ سال افتاده اند به جان مهدی صالحی و برادرش ... 

گفتم که محیط کوچه ما جو فرهنگی داشت و انصافا ما همچین چیزهایی را فقط توی فیلم ها دیده بودیم نه از نزدیک و به چشم خودمان 

یعنی هیچ وقت در عمرم یک آدم را به خاطر شجاعتش انقدر که از مهدی صالحی و برادرش خوشم آمد ٬ تحسین نکرده ام .  

یعنی چیزی فراتر از شجاعت بود کارشان 

تقریبا رشادت بود به گمانم ... 

آن شب من و دوستانم هیجان انگیزترین صحنه های عمرمان را از نزدیک تماشا کردیم . هرچند حامد گریه اش گرفت و علی تا مدتها بعضی صحنه های خنده دار این کتک کاری (مثل وقتی که بابای قد کوتاه مهدی با چوب وارد میدان شد و مثل لینچان توی جنگجویان کوهستان ژانگولر بازی در می آورد) را تقلید می کرد و ما حسابی می خندیدیم اما همگی از ته دلمان برای او و برادرش که دو نفری و با وجود سن کم از پس هفت - هشت تا قلچماق بزرگتر از خودشان برآمده بودند احترام قائل بودیم .  

در باور بچگی ما ٬ مهدی صالحی یکجورهایی قهرمانی بود با ظاهر بد اما باطنا مورد احترام ... 

شوک لحظه اول ورود به خانه و مواجهه با این واقعیت تلخ که دزد به خانه ما زده است که تمام شد شروع کردیم به گشت زدن توی خانه و فهمیدن اینکه چه چیزی از ما برده اند . 

یک از حفاظ های آهنی پنجره رو به حیاط را شکسته بودند ( خانه ما ویلایی و یک طبقه بود ) و وارد خانه شده بودند و هرچیزی که می توانستند از لای حفاظ رد بکنند با خودشان برده بودند . 

کیف سامسونت من که جایزه شاگرد اول شدنم بود درش باز بود و چون چیز بدردبخوری تویش پیدا نکرده بودند با وجود اینکه نو بود دست نخورده باقی مانده بود . 

اما کیف بابا با ۶۰ هزار تومن پول داخلش ( تقریبا حقوق یک ماه آنوقت ها ) ٬ ویدیو و ضبط صوت دو کاسته ٬ چند تا از لوازم برقی آشپزخانه مثل مولینکس و این چیزها و ریش تراش و سشوار و خرت و پرت های اینطوری که من آمار دقیقش یادم نیست با خودشان برده بودند . 

اما چیزی که بیشتر از همه آزارم می داد ٬ دوربین یاشیکای نقره ای بود  

هیچ وقت در تمام عمرم به خاطر از دست دادن یک وسیله انقدر غصه نخورده بودم . 

همه آن وسیله ها به کنار ولی دزدیده شدن دوربین یاشیکا ٬ جگرم را آتش زد ...  

+ آخرین قسمت این خاطره بازی به امید خدا می ماند برای فردا شب ... 

++ مموی عطر برنج ٬ یک نظر سنجی جالب در مورد دو تا از کتاب های خانم تکین حمزه لو برگزار کرده . من چون این کتاب ها رو نخوندم نتونستم شرکت کنم ولی شما اگر دوست داشتید میتونید برید اینجا و در این نظر سنجی شرکت کنید ...

دیشب و توی کامنتها کلی با بچه ها به یاد عکسها و دوربین های قدیمی خاطره بازی کردیم

طودی و محبوب هم همان لحظه داغ داغ ٬ عکس دوربین های قدیمشان را فرستادند . 

 - 

دوربین یاشیکای قدیمی محبوب

 

 -

دوربین قدیمی لولیتل طودی